|
|
By aki, on March 12th, 2008 Written by DBF
miðvikudagur, 12 mars 2008
Var að koma af fyrirlestri hjá Helmut Lachenman og varð bara að bæta við að Steini hefur alveg rétt fyrir sér. Maðurinn er alveg eins og Ingi Garðar… Meira á morgun.
By aki, on March 10th, 2008 Written by DBF
mánudagur, 10 mars 2008
Ég var að stíga inn af tónleikum hjá nemendum við Kólmbíu háskóla hér í NYC sem voru haldnir í Rúlettunni í Soho, sem er listrymi sem er meðal annars tengt Phil Niblock sem Guðmundur Steinn minntist á hér um daginn. Verkin voru fyrir hljóðfærasamspil frá 2 – 12 hljóðfærum og rafmagn. Ég ætla ekki að rekja nákvæmlega hvernig meirihlutinn af verkonum gekk eða var heldur minnast á það sem fór vel (skrifa kannski restina á morgun). Eitt verkanna var verkið SWITCHING fyrir magnað selló og trommusett eftir Sám Plúta. Verkið er stutt hratt, með mikilli distortíon, og samanstendur að megninu til af sargi og hröðum fingrahreyfingum sem í gegnum bjögunina koma út sem beitt hljóð sem hendist á milli yfirtóna. Slagverkið barði mikið í höggum og svo svona rattattattatta dótaríi á móti sellóinu. Á meðan sellóið spilaði ekki þá fékk feedback að byggja sig upp í gegnum sellóið ofan á trommurnar. Bráðskemtilegt og hressandi stykki fyrir alla aldurshópa (tveir prófesorar sáust stynga fingrum í eyrun á meðan stykkið gekk yfir). Hitt góða stykkið á tónleikunum var eftir Mexikóa að nafni Viktor Áð-an fyrir fiðlu selló trompett og slagverk. Verkið var svona “varlahægtaðheyraþað” extended technique orgía, sem hékk saman á viljanum einum saman. Frábært stykki í alla staði. Hundaýlur, og metal demparar á strengina. Alveg hreint stórskemmtilegt í alla staði. Ekkert betra en Póst-Músík sem áttar sig á því að það að skrifa hendingar og nótur er alveg rosalega 90´s eitthvað….
By aki, on March 6th, 2008 Written by Guðmundur Steinn Gunnarsson
fimmtudagur, 06 mars 2008
Ég hef ætlað mér að skrifa um hina og þessa tónleika í dágóða stund en lítið gert í því. Ég geri meira af því að slefa. En ég ætla að taka smá yfirlit yfir nokkra tónleika sem gaman væri að deila með ágengnum af mismunandi ástæðum. Það sem tengir saman alla pistlana sem hér á eftir koma er orðið fánaberi sem ég hef haft sérstakt dálæti á undanfarið.
Francis Dhomont og Louis Dufort voru með tónleika í hinu goðsagnakennda rými Recombinent Media Labs í San Francisco. Um er að ræða rými sem er með 16 hátalara kerfi og 16 skjávarpa og transdúsera sem hrista gólfið og ég veit ekki hvað og hvað. Aðal ástæða þess að ég kýs að fjalla um þessa tónleika er sú að rýmið var að leggja upp laupana. Deilur milli aðila einn hirti rýmið og annar græjur, eitthvað eitthvað. Davíð og fleiri hafa sagt mér undarlegar sögur um aðstandendur þessarar stofnunnar, erfingjar, fyrrverandi hjón, ógæfa, eitthvað og eitthvað annað. Um svipað leyti fékk ég ekki vinnu hjá skyldri stofnun sem kann að skýra af hverju þetta fór allt til fjandans. En einmitt skemmtilegur tónleikastaður að koma á og oft raflistamenn sem koma og vinna sérstaklega með rýmið.
Fyrir þá sem ekki vita er Francis Dhomont helsti flaggberi hinnar fransk-Kanadísku Musique Acousmatique stefnu. Þetta þýðir bara raftónlist af bandi. Hann er gamall og fagurfræði tölvuhljóðanna eftir því. Í sumum verkum var hann með ógeðslega vond vídjó sem einhver annar hafði gert. Louis Dufort er yngri og sennilega nemandi eða fylgifiskur Dhomont. Hans tónlist var ungæðislegri og agressífari og skyldi meira eftir sig, að mér fannst. Lokaverkið tók bikarinn en það var verk sem Dufort gerði sérstaklega fyrir rýmið og notaði alla hátalara og skjádót, sörránd í augu og eyru. Það var stórskemmtilegt og kröftug upplifun, jafnvel þó fagurfæðin væri dáltið næntís. Fleiri verða ekki orðin hér.
By aki, on March 6th, 2008 Written by Guðmundur Steinn Gunnarsson
fimmtudagur, 06 mars 2008
Rosalegir tónleikar rosalegs Koto leikara. Fyrir leikmann eins og mig hljómar hún eins og venjulegur Koto leikari, en fyrir hefðbundna grafalvarlega japanska kotoleikara árið 1960 eða fyrr, var spilamennska hennar hneyksli. En síðan þá hefur margt vatn runnið til sjávar og Kazue er fánaberi nýja Kótósins. Hún lék sóló kótóverk af stakri snilli. Lék svo með Shakuhachi leikara frá Oregon sem var að sjálfsögðu hvítur maður með rakað hár en fléttu að aftan, öskrandi jurtate. En hljómaði mjög vel. Hún lék verk eftir hina og þessa, forn og ný, tvö eftir fyrrverandi eiginmann sinn sem voru frábær og eitt eftir son sinn sem var hryðjuverk. Sonurinn skrifaði fyrir saxófón og kótó með flamenco ívafi, FJÁRSEKT. En eiginmaðurinn fyrrverandi skrifaði rosaleg verk fyrir Koto hljómsveit. Komu þá 12 kótó á sviðið, sum bassa og sum venjuleg og var þá heldur betur dúndrað. Það voru ótrúleg hljóð sem mynduðust þegar 12 Kótó gerðu fáránlega einfalda hluti eins og að strjúka hendinni yfir strengi, lemja með kjuða þannig að skoppi og fleira slíkt. Samband tónskálds við hljóðfæri var augljóst. Besta stykki tónleikana var þó verk eftir Yuji Takahashi, sem ég hef dálæti á (bróðir Aki Takahashi en ef mér skjátlast ekki þá var það Yuji sem frumflutti Herma eftir Xenakis, getur það verið? Er ég ekki bara eitthvað að steypa). En verk Yuji´s var hrikalega hljóðlátt verk fyrir fimm strengja koto (næstum því ekki hljóðfæri, svo litlir möguleikar) og rödd sem hummar ofurlágt, varla að það heyrist. Einhver var elektróník en hún blandaðist gjörsamlega inn þannig að ég vissi ekki hvenær hún var að gera eitthvað með röddinni og hvenær rafhljóð voru í spilinu.
By aki, on March 6th, 2008 Written by Guðmundur Steinn Gunnarsson
fimmtudagur, 06 mars 2008
Kom seint og heyrði mjög venjulega raftónlist flutta af Jason Kahn. Samt fínt. Þar næst spilaði Tim Catlin frá Ástralíu sem spilaði á raf og undirbúinn gítar. Alveg ömurlegt. Bara hrikalega lélegt í alla staði. Fer ekki út í það nánar. Missti af Ulrich Krieger sem ég hafði séð á frekar ömurlegum tónleikum nokkrum dögum áður þar sem hann lék með ýmsum. Sá er þýzkur saxófónleikari sem notast við raf, ekkert meira við það. Svo kom sleggjan sem tók bikarinn, í lokinn, verk eftir Zbigniew Karkowski sem áður nefndur Ulrich Krieger spilaði í ásamt fólki sem ég þekki. Allir léku í míkrófóna sem virtust tengjast inn í eitthvert massíft djúpt fídbakk fjöltengi þar sem allt virtist módjúlera allt. Aðallega heyrði maður massífan djúpan hávaða og þegar hljóðfærin spiluðu heyrði maður þau aðeins í bakgrunni en aðallega hvernig þau hrærðu í hljóðinu sem var í gangi. Þannig að aðallega heyrði maður eitt hljóð allan tímann sem var alveg geðveikt. Get ekki lýst þessu betur. Algjört dúndur og ég óska eftir frekari upplýsingum um þennan Pólverja sem lærði í Svíþjóð og er víst búsettur í Japan. Vil nálgast meira af hans músík.
By aki, on March 6th, 2008 Written by Guðmundur Steinn Gunnarsson
fimmtudagur, 06 mars 2008
Já ég fór og var allann daginn og kvöldið líka. Tók allt maraþonið, fyrir utan smá í byrjun. Kom inn þegar Berglind og Tinna voru að spila. Svaka flott en urðu fyrir aðkasti reverbfræðings á takkaborðinu. Mjög flott brot úr verki eftir Karólínu Eiríks sem heitir Stjörnumuldur. Eiginlega bara mjög flott. Heyrði svo allt verkið degi síðar. En þær léku einnig verk eftir Evan Ziporyn sem er svona slagari og gerðu vel. Og svo var bara tíminn búinn og NÆSTI. Þá tók við Carla Kihlstedt með einhvers konar drama án leikhlutans. Tónlist sem var einhver svona skrýtin kabarett rokkópera í 7/8 með gamansömu ívafi og ógðeslega „góðum“ tónlistarmönnum (trommari með sessjónsvip). Smekklaust frekar, eitthvað of vestkóst við þetta, skil ekki sumt svona dót sem fólk lætur eftir sér hér um slóðir. Dósaglamursalstjörnusveitin kom og lék verk eftir Lukas Ligeti og annað eftir Fred Frith sem voru bæði bara fín en ekkert sérlega eftirminnileg, en dáltið bangonacanlegt, svona rutmískt og pólírutmískt og dáltið stuð og rokk. Mjög flott band að sjá svona og svaka dúndúr sánd og svona. Pamela Z kom og gerði skrýtið með rödd og tölvu og skynjuðum hreyfingum. Eitthvað hallærislegt vídjó og gaur að spila það sama lengi á prepared kassagítar. Edmund Welles Bassaklarinettu kvartettinn. Fjögur bassaklarinett að spila frumasamið þungarokk. Svæðisbundnir menn úr SF conservatory. Svaka góðir, svaka kraftur. Hljómar samt allt eins í þriðja lagi. Þá fara líka bassaklarinett að hljóma meira og meira eins og eitthver plaströr. Svo komu Bang on a Can liðið aftur á svið og léku nýtt verk samið fyrir þau eftir Alvin Lucier sem var æðislegt. Hægt og rólegt og liðaðist kringum eina nótu, bikar dagsins! Því næst léku þau verk eftir Thurston Moore gítarleikar Sonic Youth sem var skelfilegt. Bara eins og sessjon spilarar að kovera sonic youth. FJÁRSEKT! Svo endaði dags dagsskráin á lélegu lélegu lélegu. Cheb I Sabbah. Fjöleþnískt popp. Lélegt. Asnalegt.
Kvöld dagskráin byrjaði svo á fánabera bangonacan slögurum eftir aðal hirðtónskáld hópsins Juliu Wolf, David Lang og Michael Gordon. Ég er enginn fan en það var svaka dúndur og gaman og sjaldan að maður sér svona flókna fjölhryns músík dúndraða í svona sándi og fílíng. Virkaði mjög vel. Þrjú fyrstu verkin semsagt fín. Restin var svo léleg að ég nenni ekki að skrifa um það. Það voru samstarfsverkefni með Don Byron (drasl) og Ivo Pittova (fín ein en hópurinn hafði engu við að bæta og reyndi að vera djammband í anda greatful dead) DAUÐAREFSING! En gaman að vera búinn að fara á svona maraþon. Pælingin með maraþon er mjög skemmtileg og það er gaman að vera á maraþoni.
By aki, on March 6th, 2008 Written by Guðmundur Steinn Gunnarsson
fimmtudagur, 06 mars 2008
Drón og myndir af fólki að vinna. Phil Niblock er einn af fánaberum drónsins og hefur verið lengi. Mjög falleg drón sem umvefja mann og draga mann inn í sig og eru áhugverð lengi því það er svo margt í þeim. Hins vega var bara drón, þrjú stór löng drón og myndir af fóki að vinna. Eftir tónleikana talaði ég við John Bischoff fyrrum kennara minn. Hann sagðist hafa séð Niblock fjórum sinnum á næstum 30 árum. í öll skiptin hafði það verið fínt og mjög svipað. Drón og myndir af fólki að vinna.
By aki, on March 3rd, 2008 Written by Guðmundur Steinn Gunnarsson
fimmtudagur, 06 mars 2008
Helmut Lachenmann, fánaberi þýzka hávaðans heiðraði gamla skólann minn með nærverusinni. Í tilefni þess reyndi ég að stalka hann og náði smá tali af meistaranum, sá hann lesa fyrir og fór á tónleika. Í kringum atburðin gerði ég mér líka sérstakar ferðir á bókasafn ucberkeley til að glugga í nokkur skor og hlusta í tölvunni minni. Maka krókinn og gera meira úr nærverunni og finna eitthvað í tónlistinni. Eins og Páll hefur orðað það er Helmut Lachenmann rænitónskáld. Eins og Davíð hefur orðað það er hann svoldið gamaldags í formi. En það breytir ekki því að Helmutinn á glæstan feril að baki með fjöldanum öllum af fyrirtaks óhljóðakammerverkum. Mér þykir þó helst eldri verkin (frá 8.áratugnum) bera af. Kannski dáltið keimlík þessi nýrri og ekki eins öfgakennd og ganga ekki eins langt. Tónleikarnir hófust með Gran Torso sem er strengjakvartett frá þessu gullna tímabili sem ég er að tala um. Ótrúlegt verk sem notar þagnir ótrúlega fallega. Sem betur fer sat ég á öðrum bekk fyrir miðju, annars hefði ég misst af verkinu. Kvartettinn var leiddur af Graeme Jennings sem stóð sig eins og skurðgoð og veifaði stundum boga til að halda kjölturökkunum saman. Þar næst lék Hellarinn sjálfur á slaghörpu, fyrst Wiegenmusik sem er svona nútímaverk frá 1963, ekkert sérstakt við það og síðan lék hann Kinderspiel. Ég fæ ekki betur séð en að Lachenmann sé afbragðspíanisti með mjög harðan áslátt og nákvæmur þótt gamall sé. Soldið mikill pedall eins og tónskálda er von og vísa. Ég trúi því eiginlega ekki að hann sé jafn gamall og hann er sagður vera. Hann lítur út eins og Ingi Garðar, nema bara hraustlegri og beinni í baki, grannur og spengilegur og varla gráhærður. Bara mjög sætur. Þar næst tók Graeme Jennings í fiðlu í hálfkæringi. Lék Toccatinu frá 1986. Það hljómaði eins og verk fyrir sólófiðlu eftir Helmut Lachenmann, ekkert öðruvísi. Vel spilað en samt virkaði fiðlarinn úr karakter, veit ekki, skrýtið. Eftir hlé var svo leikið verkið Allegro Sostenuto sem er svona mega smákammerverk. Langt og mikið verk fyrir píanó, selló og klarinett. Hélt athygli allan tímann og gríðarlega kröftug spilamennska þar sem Matt Ingalls sem er ekki síður þekktur fyrir spunerí í flóanum fór mikinn. Áður hef ég séð spilara úr þessu spila í lélegum uppsetningum á t.d. Xenakis verkum en ég hugsa að veskið hans göethe hafi fengið þessa menn til að æfa sig og þá virkilega sá maður hvað þeir geta. Hrikalegur kraftur í performansnum. Frekar flott verk, ég hefði samt skippað á geisladisk. Í þessu síðasta verki leið mér eins og ég væri á nútímatónlistarhátíð í Baden-Baden árið 1988. Allegro Sostenuto er nútímaverk, það er frá 1988. Gran Torso frá 1972 myndi ég ekki segja að væri nútímaverk. Það er bara mjög gott verk og var besta verk tónleikana.
Hann Helmut vinur minn er bara mjög fínn kall, talar mikið um lustir og menningu en vísaði á bug spurningum mínum um meintar vinstriöfgar í fyrri tíð. Aðspurður um það hvað honum fyndist um að fólk væri alltaf að herma eftir honum sagðist hann ekkert geta gert í því, nema það séu nemendur hans, þá bannar hann þeim það. Þetta virtist vera áþreifanlegt málefni. Hins vegar fer hann oft með nemendur sína í bíó svo þeir tjilli aðeins á pakkanum, til dæmis fór hann með einn hóp á Beavis and Butthead þarna um árið.
By aki, on February 10th, 2008 Written by Þráinn Hjálmarsson
sunnudagur, 10 febrúar 2008
Myrkir Músíkdagar 2008 eru að lokum, dagskráin var víðamikil og fjölbreytt. Næstum ómögulegt að sjá allt það sem var í boði, ég bendi á ýmislegt sem stóð uppúr enda margt misgott á hátíðinni: Verkið HEX fyrir horn og strengi eftir Huga Guðmundsson á tónleikum Kammersveitar Reykjavíkur, þótti mér nokkuð flott, enda ótrúlega hrifinn af því sándi sem að svipar til Bents Sörensens, það var þó bara fyrsti kafli verksins sem var á einhvern hátt líkur orkestrasjón (þykku strengjaglissin) herra Sörensens. Flutningur Stefáns Jóns var með eindæmum góður og það sama átti við um flutning Einars Jóhannessonar í verki Hafliða Hallgrímssonar “La Serenissima” sem var óvenju leiðinlegt en þó vandað handverk í alla staði. Tónleikar Trio Lurra voru með áhugaverðari tónleikum hátíðarinnar þar sem öll verkin eru fyrir þessa óvanalegu samsetningu bassaklarinett, flautu og píanó, tríóið var feiknavel spilandi þó að dagskrá tónleikanna hafi ekki verið svo góð í samsetningu. Verk Atla Ingólfssonar “Atloid 301″ og “Atloid 302″ voru þó flott og einnig “Trio Parlando” eftir Hróðmar I. Sigurbjörnsson. Njúton tónleikarnir í Iðnó vour í alla staði flottir, flutningurinn og efnisskrá voru í senn fjölbreytt/ur og markviss(?). „Hingra“ Guðmundar Steins fyrir bassaflautu og slagverk var ágætlega flutt og heldur skemmtileg smíði, þar sem tenortromma fangaði alla mína athygli. Simon Steen-Andersen átti verkið „In spite of and maybe even therefore“ sem var stórgott, performance stykki með flautu, horni og klarinettu í forgrunni, sett var á svið stórskemmtilegur leikur sem enginn skyldi hvað gekk útá en hljóðfærin voru tekin sundur og saman og leikið á þau, í bakgrunni var þykkur hljómveggur sem að endurtók sig að hluta aftur og aftur. Það var skrýtið hversu léleg Sinfóníuhljómsveit Íslands var á tónleikum á fimmtudeginum þar sem fluttar voru tvær nýjar sinfóníur eftir Atla Heimi Sveinsson (nr. 3) og John Speight (nr. 4). verkin voru kannski ekki þau bestu á hátíðinni en þó var vandað til verka í smíði þeirra. Það er engin leið að skilja af hverju Sinfónían kom þessu svona illa frá sér, flutningurinn var laus í sér og kærulaus, algjör vanvirðing við tónskáldin. Adapter er grúppa sem á eftir að gera stórgóða hluti í framtíðinni, það virðist allt leika í höndunum hjá þeim. Fóru þau feiknagóðum höndum um verk Þuríðar Jónsdóttur og Davíðs B. Franzsonar. – ÞH
By aki, on January 29th, 2008 Written by DBF
þriðjudagur, 29 janúar 2008
Var að lesa þessa hérna grein, sem ég hafði ekki gert lengi, og var svo ógeðslega ánægður með þriðju klausuna að ég varð að deila henni með ykkur.
Henry Cowell – The Process of Musical Creation
The American Journal of Psychology, April 1926
There are few thingsmore mysterious to the non-musician than
the process of musical creation. I rarely pass more than a few
days that someone does not ask how I work: “Does it just
come to you,” people usually ask, “or do you work it out by
rules?”
A popular. . misconception is that in order to be inspired a
composition must have been improvised or played on the in-
strument for which it was written, and that when a composer
writes music at his desk, without recourse to his instrument, he
does so by means of some cut-and-dried formula or purely
intellectual process. I have often wondered how a composer
relying thus on improvisation is expected to write an orchestral
work, when he could, at best, play only one instrument at a
time out of the hundred or more in a symphony orchestra!
The misconception is doubtless caused by a lack of apprecia-
tion of the fact that the most perfect instrument in the world
is the composer’s mind. Every conceivable tone-quality and
beauty of nuance, every harmony and disharmony, or any num-
ber of simultaneous melodies can be heard at will by the trained
composer; he can hear not only the sound of any instrument or
combination of instruments, but also an almost infinite number
of sounds which cannot as yet be produced on any instrument.
Each composer, of course, has his own peculiar mental
processes and way of working, yet I believe that in order to com-
pose seriously he must have the type of mind that is capable of
thinking as accurately in terms of sound as a literary author
might think in terms of words.
In this regard one must distinguish between a composer
and a performer who writes occasionally; for while the former is
an indubitable rarity, nearly all professional instrumentalists
write pieces once in a while, some of which contain much charm.
There is, however, a great difference of quality between the work
of a composer and that of a performer. I have never seen a
performer who had developed the particular type of musical
imagination described above, although many good performers
have it to some degree.
It is doubtful whether any composer can have a well-working
‘(sound-mind” without going through a rigorous process of self-
training to make it so. I will give as an example my own develop-
ment; several other composers have told me they went through
a similar progress.
As a child I was compelled to make my mind into a musical
instrument because between the ages of eight and fourteen
years I had no other, yet desired strongly to hear music fre-
quently. I could not attend enough concerts to satisfy the
craving for music, so I formed the habit, when I did attend them,
of deliberately rehearsing the compositions I heard and liked,
in order that I might play them over mentally whenever I
chose. At first the rehearsal was very imperfect. I could only
hear the melody and a mere snatch of the harmony, and had to
make great effort to hear the right tone-quality. I would try,
for instance, to hear a violin tone, but unless I worked hard to
keep a grip on it, it would shade off into something indeter-
minate.
No sooner did I begin this self-training than I had at times
curious experiences of having glorious sounds leap unexpectedly
into my mind-original melodies and complete harmonies such
as I could not conjure forth at will, and exalted qualities of tone
such as I had never heard nor before imagined. I had at first
not the slightest control over what was being played in my mind
at these times; I could not bring the music about at will, nor
could I capture the material sufficiently to write it down. Per-
haps these experiences constituted what is known as an “in-
spiration.”
I believe, had I let well enough alone and remained passive,
that the state of being subject to these occasional musical
visitations would have remained, and that I would now be one
of those who have to “wait for an inspiration.” But I was
intensely curious concerning the experiences and strove con-
stantly to gain some sort of control over them, and finally found
that by an almost super-human effort I could bring one of them
about. I practiced doing this until I became able to produce
them with ease. It was not until then that I began to develop
some slight control over the musical materials. At first able to
control only a note or two during a musical flow lasting perhaps
half an hour, I became able, by constant attempt, to produce
more and more readily whatever melodies and harmonies and
tone-qualities I desired, without altering the nature of the flow
of sounds. I practiced directing the flow into the channels of the
sounds of a few instruments at a time, until I could conjure
their sounds perfectly at will.
As soon as I could control which sounds I should hear, and
turn on a flow of them at will, I was able, by virtue of studying
notation, to write down the thought, after going over it until it
was thoroughly memorized. I have never tried to put down an
idea until I have rehearsed it mentally so many times that it is
impossible to forget the second part while writing down the first.
I shall never forget the disappointment I experienced when
I first wrote down a composition and played it. Could it be
that this rather uninteresting collection of sounds was the same
as the theme that sounded so glorious in my mind? I rehearsed
it all carefully; yes, it was the same harmony and melody, but
most of the indescribable flowing richness had been lost by the
imperfect playing of it on the imperfect instrument which all
instruments are. Since then I have becomed resigned to the
fact that no player can play as perfectly as the composer’s
mind; that no other instrument is so rich and beautiful, and
that only about ten percent of the musical idea can be realized
even at the best performance.
I am able now to produce a flow of musical sounds at will,
and to control just what they shall be. I am therefore able to
work at any time, as the musical flow would continue in-
definitely if I did not shut it off when I have not the time to
work. The flow does not merely ramble on ambiguously, but
centers about a germinal theme, which it proceeds to enlarge
upon. I usually compose around a theme for several months
before it develops into its final form as written. Because of
devoting so much attention to finding the finest form beforehand,
by trying the initial idea over mentally in every conceivable
way, I rarely change a note after a composition is written.
Writing in form, I may add, is not a matter of pushing
certain sounds into an unyielding mold; crudities of form tend
to drop out unconsciously as further experience is gained. The
experience of being in the throes of musical creation is distinctly
an emotional one; there is a mere semblance of the intellectual
in being able to steer and govern the meteors of sound that leap
through the mind like volcanic fire, in a glory and fullness un-
imaginable except by those who have heard them.
The closest observation on my part has failed to reveal what
the exact relationship is, if there be one, between my musical
creations and the experiences which have preceded it, either
immediately or remotely. I can only say that the musical ideas
as they run through my mind seem to be an exact mirror of my
emotions of the moment, or of moments which I recall through
memory.
|
|
