Posted on July 16th, 2008 at 6:19 PM by aki

Written by Guðmundur Steinn Gunnarsson
miðvikudagur, 16 júlí 2008
Ég hætti við að skrifa hefðbundnar gagnrýnir eftir að ég var farinn að punkta niður í efnisskránna eins og alvöru gagnrýnandi og ákvað að fara að hlusta aftur eðlilega og gleyma bara því sem er auðgleymanlegt. Í stað þess ætla ég að skrifa um nokkur óvenjuleg verk sem standa upp úr. Fyrst ber að nefna annað verk eftir Annesley Black sem átti byrjun hátíðarinnar. Hún var með verk í Kunsthalle ljós og hljóð eftirpartýjinu á sunnudaginn. Þar var hún með verk sem byrjaði á mjög flottum rafhljóðum með skemmtilegum rytmapælingum. Einstaka raunhljóð heyrðust á bakvið svarta skermi. Svo bröltu fram þrír krakkar í íþróttafötum sem spóluðu í gólfinu. Svo byrjuðu þau að sippa í einkennilegum takti, svipað og rafhljóðin, mjög flott, lengi. Svo færðu þau sig um set og byrjuðu að sippa annars staðar þar sem sippuböndin slógust í járnstangir. Svo fóru þau aftur til baka duttu á gólfið og út. Ferlega smart atriði, vel æft og sviðsett, gott rugl, Annesley Black fær fullt samþykki mitt.
Á mánudeginum voru þrír tónleikar, tveir mjög góðir og einir mjög vondir. Vondu voru aðrir heilir tónleikar með leiðinlegum míníatúrum fyrir fá hljóðfæri eftir Gyorgy Kurtag. Þeir fyrstu voru slagverkstónleikar sem voru með allt í lagi verki eftir Lisu Lim sem er flott tónskáld, en ekki hennar besta verk og allt í lagi verki eftir Wolfgang Rihm sem er að mínu mati ömurlega ógeðslega sjúklega leiðinlegt tónskáld, en þetta var langtum bestasta verk sem ég hef heyrt eftir hann. En ástæða þess að ég skrifa um þessa tónleika er fyrsta verkið sem var eftir Davíð nokkurn Franzson. Ég bara veit ekki hvar ég á að byrja. Ég held ég hafi skrópað á frumflutningin á þessu verki á sínum tíma, þegar ég fattaði að ég þyrfti að taka fjórar strætólestir á sunnudagsáætlun og kæmist ekki heim fyrr en næsta dag. Það var rangt. Þetta verk sem er fyrir 6 slagverksleikara er alveg rosalegt. Hann er algjör hálfviti þessi drengur. Þetta verk er bara hljóð og einhvern veginn. Ekki hljóð í einhverjum Lachenmann skilningi vegna þess að þau búa ekki til gestúrur sem verða til þess að tónlistin tákni eitthvað annað en sjálfa sig, t.d. tónlistarlegan fílíng eða grúv. Verkið byggir á umhverfisupptökum sem settar eru í meðhöndlun algóritmískrar taktvélar skáldsins. Verkið hefur sterkan keim af umhverfishljóðaupptökum en hefur samt ótrúlega sterkt form og fallega ódramtíska byggingu sem þó er viðburðarík. Samt sem áður er allt rosalega ómenningarlegt. Þetta er bara einhvern veginn og svo gerist bara eitthvað rugl og svo bara þögn og eitthvað en hangir allt rosalega vel saman. Hljóðin eru vel unnin og vönduð án þess að vera synþesuð í eitthvað skraut. Svo kemur bara merkingarlaus púls og merkingarlaus pentatóník inn í miðju. Ef eitthvað þá minnti þetta mig helst á hin svokölluðu númeraverk Cage en mun meira orkestrerað. Tilfinningin var þó ekki mjög „við erum að lesa nótur tíminn líður, núna, næsta, já“ heldur var flæðið mjög „eðlilegt“ og bara fallegt á mjög ótilgerðarlegan hátt, það er náttúrulega alltaf tilgerð að gera svona mikið rugl en þið vitið hvað ég meina, virkaði eðlilegt. Gríðarlegt verk í alla staði.
Seinustu tónleikarnir þetta kvöld voru eins verks langverks tónleikar með rosa dúndur hittara eftir Klaus Lang sem heitir Einfalt, Stille. Slagverk, söngkona, víóla og flauta á mismunandi stöðum í rýminu í resónerandi kirkju fluttu fáar og langar nótur í skemmtilegum stillingum. Mjög flott verk sem er fáanlegt á geisladisk og skorið er hægt að panta frá skorfélaginu ehf.
Þriðjudagur var ekkert sérstaklega eftirminnilegur, en í dag var dáldið flippað verk eftir sænskt fyrrum unm tónskáld sem brann út á nýflækjunni en sá heitir Christopher Anthin. Hann var með verk fyrir klasísskan gítar og kassettutæki sem heitir playmaster. Fyrst heyrðist léleg sinófnísk tónlist á bandi og klassíski gítarinn spilaði svona lélega með. Mjög ófullnægjandi, svo varð tónlistin verri og verri á bandinu og minna og minn heyrðist í gítarnum sem var orðinn út úr tjúni við bandið og þetta varð sífellt lélegra og amatörlegra þangað til að segulbandið var komið í ógðeslegt teknó sem yfirgnæfði gítar sem lék fáa lélega hljóma með. Svo heyrðist rödd segja eitthvað á þessa leið „I wrote this piece, how do you like my piece, It took me 3 years to write“ smá hlé „do you like my piece“? Skemmtilegt flipp sona.

Leave a Reply