S.L.Á.T.U.R.

Written by DBF
mánudagur, 10 mars 2008
Ég var að stíga inn af tónleikum hjá nemendum við Kólmbíu háskóla hér í NYC sem voru haldnir í Rúlettunni í Soho, sem er listrymi sem er meðal annars tengt Phil Niblock sem Guðmundur Steinn minntist á hér um daginn. Verkin voru fyrir hljóðfærasamspil frá 2 – 12 hljóðfærum og rafmagn. Ég ætla ekki að rekja nákvæmlega hvernig meirihlutinn af verkonum gekk eða var heldur minnast á það sem fór vel (skrifa kannski restina á morgun). Eitt verkanna var verkið SWITCHING fyrir magnað selló og trommusett eftir Sám Plúta. Verkið er stutt hratt, með mikilli distortíon, og samanstendur að megninu til af sargi og hröðum fingrahreyfingum sem í gegnum bjögunina koma út sem beitt hljóð sem hendist á milli yfirtóna. Slagverkið barði mikið í höggum og svo svona rattattattatta dótaríi á móti sellóinu. Á meðan sellóið spilaði ekki þá fékk feedback að byggja sig upp í gegnum sellóið ofan á trommurnar. Bráðskemtilegt og hressandi stykki fyrir alla aldurshópa (tveir prófesorar sáust stynga fingrum í eyrun á meðan stykkið gekk yfir). Hitt góða stykkið á tónleikunum var eftir Mexikóa að nafni Viktor Áð-an fyrir fiðlu selló trompett og slagverk. Verkið var svona “varlahægtaðheyraþað” extended technique orgía, sem hékk saman á viljanum einum saman. Frábært stykki í alla staði. Hundaýlur, og metal demparar á strengina. Alveg hreint stórskemmtilegt í alla staði. Ekkert betra en Póst-Músík sem áttar sig á því að það að skrifa hendingar og nótur er alveg rosalega 90´s eitthvað….

Written by Guðmundur Steinn Gunnarsson
fimmtudagur, 06 mars 2008

Rosalegir tónleikar rosalegs Koto leikara. Fyrir leikmann eins og mig hljómar hún eins og venjulegur Koto leikari, en fyrir hefðbundna grafalvarlega japanska kotoleikara árið 1960 eða fyrr, var spilamennska hennar hneyksli. En síðan þá hefur margt vatn runnið til sjávar og Kazue er fánaberi nýja Kótósins. Hún lék sóló kótóverk af stakri snilli. Lék svo með Shakuhachi leikara frá Oregon sem var að sjálfsögðu hvítur maður með rakað hár en fléttu að aftan, öskrandi jurtate. En hljómaði mjög vel. Hún lék verk eftir hina og þessa, forn og ný, tvö eftir fyrrverandi eiginmann sinn sem voru frábær og eitt eftir son sinn sem var hryðjuverk. Sonurinn skrifaði fyrir saxófón og kótó með flamenco ívafi, FJÁRSEKT. En eiginmaðurinn fyrrverandi skrifaði rosaleg verk fyrir Koto hljómsveit. Komu þá 12 kótó á sviðið, sum bassa og sum venjuleg og var þá heldur betur dúndrað. Það voru ótrúleg hljóð sem mynduðust þegar 12 Kótó gerðu fáránlega einfalda hluti eins og að strjúka hendinni yfir strengi, lemja með kjuða þannig að skoppi og fleira slíkt. Samband tónskálds við hljóðfæri var augljóst. Besta stykki tónleikana var þó verk eftir Yuji Takahashi, sem ég hef dálæti á (bróðir Aki Takahashi en ef mér skjátlast ekki þá var það Yuji sem frumflutti Herma eftir Xenakis, getur það verið? Er ég ekki bara eitthvað að steypa). En verk Yuji´s var hrikalega hljóðlátt verk fyrir fimm strengja koto (næstum því ekki hljóðfæri, svo litlir möguleikar) og rödd sem hummar ofurlágt, varla að það heyrist. Einhver var elektróník en hún blandaðist gjörsamlega inn þannig að ég vissi ekki hvenær hún var að gera eitthvað með röddinni og hvenær rafhljóð voru í spilinu.

Written by Guðmundur Steinn Gunnarsson
fimmtudagur, 06 mars 2008

Já ég fór og var allann daginn og kvöldið líka. Tók allt maraþonið, fyrir utan smá í byrjun. Kom inn þegar Berglind og Tinna voru að spila. Svaka flott en urðu fyrir aðkasti reverbfræðings á takkaborðinu. Mjög flott brot úr verki eftir Karólínu Eiríks sem heitir Stjörnumuldur. Eiginlega bara mjög flott. Heyrði svo allt verkið degi síðar. En þær léku einnig verk eftir Evan Ziporyn sem er svona slagari og gerðu vel. Og svo var bara tíminn búinn og NÆSTI. Þá tók við Carla Kihlstedt með einhvers konar drama án leikhlutans. Tónlist sem var einhver svona skrýtin kabarett rokkópera í 7/8 með gamansömu ívafi og ógðeslega „góðum“ tónlistarmönnum (trommari með sessjónsvip). Smekklaust frekar, eitthvað of vestkóst við þetta, skil ekki sumt svona dót sem fólk lætur eftir sér hér um slóðir. Dósaglamursalstjörnusveitin kom og lék verk eftir Lukas Ligeti og annað eftir Fred Frith sem voru bæði bara fín en ekkert sérlega eftirminnileg, en dáltið bangonacanlegt, svona rutmískt og pólírutmískt og dáltið stuð og rokk. Mjög flott band að sjá svona og svaka dúndúr sánd og svona. Pamela Z kom og gerði skrýtið með rödd og tölvu og skynjuðum hreyfingum. Eitthvað hallærislegt vídjó og gaur að spila það sama lengi á prepared kassagítar. Edmund Welles Bassaklarinettu kvartettinn. Fjögur bassaklarinett að spila frumasamið þungarokk. Svæðisbundnir menn úr SF conservatory. Svaka góðir, svaka kraftur. Hljómar samt allt eins í þriðja lagi. Þá fara líka bassaklarinett að hljóma meira og meira eins og eitthver plaströr. Svo komu Bang on a Can liðið aftur á svið og léku nýtt verk samið fyrir þau eftir Alvin Lucier sem var æðislegt. Hægt og rólegt og liðaðist kringum eina nótu, bikar dagsins! Því næst léku þau verk eftir Thurston Moore gítarleikar Sonic Youth sem var skelfilegt. Bara eins og sessjon spilarar að kovera sonic youth. FJÁRSEKT! Svo endaði dags dagsskráin á lélegu lélegu lélegu. Cheb I Sabbah. Fjöleþnískt popp. Lélegt. Asnalegt.

Kvöld dagskráin byrjaði svo á fánabera bangonacan slögurum eftir aðal hirðtónskáld hópsins Juliu Wolf, David Lang og Michael Gordon. Ég er enginn fan en það var svaka dúndur og gaman og sjaldan að maður sér svona flókna fjölhryns músík dúndraða í svona sándi og fílíng. Virkaði mjög vel. Þrjú fyrstu verkin semsagt fín. Restin var svo léleg að ég nenni ekki að skrifa um það. Það voru samstarfsverkefni með Don Byron (drasl) og Ivo Pittova (fín ein en hópurinn hafði engu við að bæta og reyndi að vera djammband í anda greatful dead) DAUÐAREFSING! En gaman að vera búinn að fara á svona maraþon. Pælingin með maraþon er mjög skemmtileg og það er gaman að vera á maraþoni.

Written by Guðmundur Steinn Gunnarsson
fimmtudagur, 06 mars 2008

Helmut Lachenmann, fánaberi þýzka hávaðans heiðraði gamla skólann minn með nærverusinni. Í tilefni þess reyndi ég að stalka hann og náði smá tali af meistaranum, sá hann lesa fyrir og fór á tónleika. Í kringum atburðin gerði ég mér líka sérstakar ferðir á bókasafn ucberkeley til að glugga í nokkur skor og hlusta í tölvunni minni. Maka krókinn og gera meira úr nærverunni og finna eitthvað í tónlistinni. Eins og Páll hefur orðað það er Helmut Lachenmann rænitónskáld. Eins og Davíð hefur orðað það er hann svoldið gamaldags í formi. En það breytir ekki því að Helmutinn á glæstan feril að baki með fjöldanum öllum af fyrirtaks óhljóðakammerverkum. Mér þykir þó helst eldri verkin (frá 8.áratugnum) bera af. Kannski dáltið keimlík þessi nýrri og ekki eins öfgakennd og ganga ekki eins langt. Tónleikarnir hófust með Gran Torso sem er strengjakvartett frá þessu gullna tímabili sem ég er að tala um. Ótrúlegt verk sem notar þagnir ótrúlega fallega. Sem betur fer sat ég á öðrum bekk fyrir miðju, annars hefði ég misst af verkinu. Kvartettinn var leiddur af Graeme Jennings sem stóð sig eins og skurðgoð og veifaði stundum boga til að halda kjölturökkunum saman. Þar næst lék Hellarinn sjálfur á slaghörpu, fyrst Wiegenmusik sem er svona nútímaverk frá 1963, ekkert sérstakt við það og síðan lék hann Kinderspiel. Ég fæ ekki betur séð en að Lachenmann sé afbragðspíanisti með mjög harðan áslátt og nákvæmur þótt gamall sé. Soldið mikill pedall eins og tónskálda er von og vísa. Ég trúi því eiginlega ekki að hann sé jafn gamall og hann er sagður vera. Hann lítur út eins og Ingi Garðar, nema bara hraustlegri og beinni í baki, grannur og spengilegur og varla gráhærður. Bara mjög sætur. Þar næst tók Graeme Jennings í fiðlu í hálfkæringi. Lék Toccatinu frá 1986. Það hljómaði eins og verk fyrir sólófiðlu eftir Helmut Lachenmann, ekkert öðruvísi. Vel spilað en samt virkaði fiðlarinn úr karakter, veit ekki, skrýtið. Eftir hlé var svo leikið verkið Allegro Sostenuto sem er svona mega smákammerverk. Langt og mikið verk fyrir píanó, selló og klarinett. Hélt athygli allan tímann og gríðarlega kröftug spilamennska þar sem Matt Ingalls sem er ekki síður þekktur fyrir spunerí í flóanum fór mikinn. Áður hef ég séð spilara úr þessu spila í lélegum uppsetningum á t.d. Xenakis verkum en ég hugsa að veskið hans göethe hafi fengið þessa menn til að æfa sig og þá virkilega sá maður hvað þeir geta. Hrikalegur kraftur í performansnum. Frekar flott verk, ég hefði samt skippað á geisladisk. Í þessu síðasta verki leið mér eins og ég væri á nútímatónlistarhátíð í Baden-Baden árið 1988. Allegro Sostenuto er nútímaverk, það er frá 1988. Gran Torso frá 1972 myndi ég ekki segja að væri nútímaverk. Það er bara mjög gott verk og var besta verk tónleikana.
Hann Helmut vinur minn er bara mjög fínn kall, talar mikið um lustir og menningu en vísaði á bug spurningum mínum um meintar vinstriöfgar í fyrri tíð. Aðspurður um það hvað honum fyndist um að fólk væri alltaf að herma eftir honum sagðist hann ekkert geta gert í því, nema það séu nemendur hans, þá bannar hann þeim það. Þetta virtist vera áþreifanlegt málefni. Hins vegar fer hann oft með nemendur sína í bíó svo þeir tjilli aðeins á pakkanum, til dæmis fór hann með einn hóp á Beavis and Butthead þarna um árið.

Written by Páll Ivan Pálsson
laugardagur, 19 janúar 2008

Tónleikar Hestbaks og Kríu Brekkan gengu vonum framar og voru haldnir í vinalegu galleríi í williamsburg hverfinu í Brooklyn, NY. Galleríið heitir “Secret Project Robot” og voru staðarhaldarar allir hinir alþýðlegustu og viðmótið eins og best verður á kosið. Rýmið var gott og hlýlegt og þar var listamaður að hengja upp sýninguna sína sem samanstendur af trjágreinum sem hanga úr loftinu og mynda einhversskonar skóglendi á hvolfi. Allt gott um það að segja annað en það að tónleikagestir og við áttum það til að gleyma greinunum sem svo stungust ítrekað og með mikillli nákvæmni í augun á okkur. Mætingin var vægast sagt furðulega góð miðað við lítinn tíma til auglýsinga. Galleríið fylltist hreinlega og það hefðu held ég ekki fleiri komist þar inn með góðu móti. Okkur tókst að taka upp tónleikana og um þessar mundir erum við að skoða upptökurnar.

Við höfum svo fengið einhverja umfjöllun á netinu eins og tildæmis á http://rhizome.org/editorial/fp/blog.php/349 þar sem má einnig finna stutt myndskeið frá tónleikunum.

kveðja,

Páll Ivan